Ready for take off
Vliegende koters
Diverse senario's passeerde mijn gedachten vanaf het moment dat we hadden geboekt, gelukkig was het een last minute en duurde het niet gek lang voordat we ook daadwerkelijk gingen, anders had ik het nooit overleeft. Hetgeen waar jijzelf altijd op liep te fitten, dat jankende kind 3 rijen achter je of bij het wachten bij de gate al aan het scannen was wie er in het vliegtuig mee ging. En daar stonden ze dan, ouders met kinderen, in jouw ogen veelste jonge kinderen, die ongetwijfeld alles bij elkaar bulderde op het moment van opstijgen. Jankende koters, zurende koters, koters die aan je stoel gaan hangen, op je hoofd slaan terwijl ze over je stoel heen gaan hangen en irritante vragen stellen. Die dus! Hopend dat ze voor in het vliegtuig zaten, allemaal, op een kluitje. Ga elkaar maar lastig vallen met die jankende koters, dacht je dan! En nu, nu ben je zelf zo'n ouder met een veelste klein kind van net een jaar, die zo nodig met dat kind op vakantie moet. Zo 1 dus!
Angstzweet
Langzaam begeef je je naar de gate, de sluis in richting het vliegtuig. Hebben we alles mee? Flesje? Hapje? Dekentje? Knuffel? Jij hebt zijn knuffel. toch? Nee jij! He verdomme waar is dat ding? Oh gelukkig, hebbes. Wil je niet zo stressen? Nee, jij!
En ja hoor de vakantie-stress heeft zich weer toegeslagen en neemt mij over. Kom op, zet m op! Dit kunnen ook wij. Het is niet anders als hij begint te huilen, zijn maar 3 uurtjes vliegen, die zijn zooooo voorbij. .. En dan flitst het door mij heen, dit moeten al die ouders ook gedacht hebben toen zij het vliegtuig in stapten met hun kind, het zijn maar 2 uurtjes dat is toch te doen, die zijn zo voorbij. We vlogen om 18.00 dus mijn scenario was, mooi, opstijgen, flesje erin, dekentje erbij, knuf onder zijn arm en slapen. Kwam heel erg mooi uit. Enkel was dit mijn scenario en niet die van onze kleine man! Hij vond het maar wat prachtig in het vliegtuig, alles was prachtig en zat bij papa door het raam naar buiten te gluren. Niks slapen! en dat hield hij bijna de gehele vlucht vol, tot we gingen dalen om de landing in te zetten. Vechtend tegen zijn vermoeidheid, wellicht ook een beetje last van de oortjes, zetten de kleine man het op een licht huilend jammerend gemodder. Niet willen zitten, niet willen staan, even niet meer weten wat hij moest. En de laatste 10 minuten van de landing, knock out!
Touch down!
Voor alsnog heeft onze kleine man het heel erg goed gedaan qua vliegen. We mochten niet klagen. Veilig geland en een ervaring rijker. OP naar de volgende vakantie!